در ابتدا کلمه انگلیسی واکس (wax) در اصل برای موم بکار بده شده است. اکنون کلمه واکس کاربرد کلی تری پیداکرده و برای جامدات واکس مانند، مایعاتی که در طبیعت یافت می شوند به علاوه ترکیباتی که در این مواد یافت می شوند مانند هیدروکربن های دارای خاصیت واکسی استفاده می شود. همچنین مواد سنتزی که در اصل واکس نیست ولی دارای خواص فیزیکی مانند واکس است در این دسته قرار می گیرد. در حقیقت واکس در آب نامحلول بوده، به سختی در الکل حل می شود و اگر گرم شود با نفت مخلوط می گردد.
واکس در صنایع زیادی کاربرد دارد مانند شمع سازی، جلا دهنده ها، مدادهای رنگی شمعی و … . بیشتر واکس مصرفی در جهان از طریق پالایش نفت خام به دست می آید. در اصل واکس یک محصول جانبی است. به عنوان مثال برای تولید روغن های روانکار با کارایی مناسب در دمای پایین واکس را از روغن حذف می کنند.
نفت خام غنی از پارافین برای تهیه قیر مناسب نیست، اما فقدان نفت های خام غنی از آسفالتن باعث استفاده از نفت خام های پارافین نفتنیک (Paraffin Naphthenic) به عنوان مواد پایه برای تولید قیر می شود. به هر حال وجود واکس به عنوان معیاری برای تولید قیر حساب نمی شود. انتخاب مواد پایه برای تولید قیر بر اساس مقدار واکس موجود در مواد سنگین باقی مانده تقطیر انجام می شود؛ و مقدار واکس در قیر نباید بیش از 3 درصد باشد. جداسازی واکس از قیر دارای فرآیندی است که تحت تأثیر چند متغیر قرار دارد که همه متغیرها به خوبی شناخته نشده و به علاوه در حال حاضر تعریف دقیقی برای واکس های مختلف وجود ندارد.
تأثیر منفی واکس بر خواص قیر مربوط می شود به کریستالیزاسیون و خواص ذوب واکس و همچنین واکس های متفاوت تأثیرات متفاوتی بر کارایی قیر دارند.
