عایق های امولسیونی پایه قیر ازجمله قیرهای امولسیونی اند که در آنها قیرهایی با درجه نفوذ و دمای نرمی مختلف به واسطه امولسیون کننده ای همچون بنتونیت در دمای حداکثر 80 تا 90 درجه سانتی گراد در آب به امولسیون تبدیل می شوند. این عایق ها پس از خشک شدن در برابر نفوذ آب مقاوم شده و خواص فیزیکی و مکانیکی بهتری نسبت به قیر نشان می دهند. تولید عایق امولسیونی که قابلیت مقاومت در برابر تنشهای سرمایی و گرمایی را داشته باشد از دیرباز موردتوجه پژوهشگران و تولیدکنندگان این صنعت بوده است. اولین قیر امولسیون در سال 1922 توسط هیوان مکی ثبت شد.
کاربری و نحوه استفاده آسان و هزینه کم تولید این عایق ها سبب می شود که بتوان از آنها در کلیه بام های با شیب های کم و زیاد استفاده کرد. این عایق در کلیه سامانه های ضد خوردگی، برای مثال در پوشش های لوله ها و صنایع عمرانی نیز قابل استفاده است. این عایق ها پس از خشک شدن در برابر نفوذ آب مقاوم شده و خواص فیزیکی و مکانیکی آن ها کاملاً تحت اثر خواص مکانیکی و فیزیکی قیر قرار دارند.
باوجود مزایای ذکرشده عایق امولسیونی ایجادشده دارای خواص فیزیکی و شیمیایی مناسب برای مقاومت در گستره دمایی بالا نیست. بنابراین می توان برای تقویت عایق امولسیونی و رفع این نقص از پلیمرها استفاده کرد. امروزه استفاده و به کارگیری پلیمرها تقریباً در تمام صنایع جایگاه بسیار ویژه ای یافته است. خواص منحصر به فرد پلیمرها موجب شده است تا برای افزایش کارایی و مقاومت محصولات در برابر تنش از آن ها در مقادیر گسترده ای استفاده شود. به عنوان مثال پلیمرهای انعطاف پذیری همچون SBS موجب افزایش درجه کارایی و خواص پویایی قیر می شود. عایق های امولسیونی پایه قیری نیز از این قاعده مستثنا نیستند به طوری که قیر به کار رفته در آنها می تواند به وسیله چنین پلیمرهایی اصلاح شده و قابلیت عایق را افزایش دهد.
